Rozdział 14

*Perspektywa Kenziego*
Minął już ponad tydzień, odkąd Niall ze mną zerwał. Najgorsze jest to, że do końca nie wiem, dlaczego to zrobił. Moim zdaniem wszystko było w porządku. Naprawdę nie wiem, co się pomiędzy nami stało. Mieliśmy mówić sobie o wszystkim, co się z nami zatem stało? Totalnie się załamałem, kiedy mi o tym oznajmił. Ponownie straciłem swoją wartość. Poczułem się jak śmieć. Wreszcie znalazłem człowieka, przy którym czułem się dobrze w związki i nagle to wszystko prysło, jak bańka mydlana. Zacząłem pracować coraz więcej. Wiedziałem, że jeśli więcej czasu będę spędzał w domu, to zrobię coś głupiego. Akurat jeden z trenerów odszedł, więc podjąłem się pracy za niego. Na początku kierownictwo nie bardzo chciało się zgodzić, ale skutecznie ich przekonałem. Całe dnie spędzam na siłowni. Pracuję codziennie, bez wyjątku. Ruch mamy również w niedzielę. Nie jest to lekka praca, więc spędzając w niej cały dzień, przez co wracam późno i jedyne, o czym mam siłę myśleć, to łóżko. Nie powiem, wszystko co robię, jest skuteczne. Nie mam czasu na użalanie się nad sobą, aczkolwiek to i tak boli. Nawet nie próbowałem skontaktować się z Horanem. Wiem, że on nie chce mieć ze mną nic wspólnego. Ale przecież widziałem jego oczy, kiedy między nami wszystko kończył. One nie były do końca szczere. Było nam przecież razem dobrze. Kolejnym moim problemem są moje przyjaciółki. Nila nie daje mi spokoju. Wciąż zasypuje mnie setkami wiadomości. Tak bardzo chciałbym się z nią i Nelle spotkać, ale się boję. Nie powiedziałem im o moim rostaniu, co powinienem zrobić od razu. Bałem się. Bałem się, bo odniosłem w pewnym stopniu porażkę. Dziewczyny powtarzały mi za każdym razem, abym strzegł blondyna, bo tacy ludzie jak on trafiają się bardzo rzadko. Wiedziałem to. Ale jeśli zostawiając go w spokoju miałem dać mu szczęście, to musiałem się poświęcić. Dla niego. Wszystko było ładnie, pięknie, to dlaczego musiało się spierdolić? Ally- moja była cały czas do mnie pisała, ale olewałem ją, tak jak resztę świata. Mam dosyć. Potrzebuję odpocząć. Ta chandra, złapała mnie akurat jak już wyszedłem z siłowni. Usiadłem na ławce w parku i z bezsilności schowałem twarz w dłoniach.

Z całej siły koncentrowałem się, byle tylko nie dać łzom upustu. Już zbyt dużo razy w moim życiu dawałem im przejmować kontrolę nade mną.W tej chwili chciałbym uciec, jak najdalej to możliwe. Niestety nie chcę opuścić pracy. Przydadzą mi się jakieś pieniądze. Już kiedyś upatrzyłem sobie nowy bmx. Był solidniejszy niż mój teraźniejszy. Chciałem go kupić z myślą o Niallu. Wtedy mógłbym go wozić. Cholera. Wszystko sprowadza się do blondyna, którego już nie mogę nazywać "moim". Mam szczęście, że jest już dosyć późno, więc parku nie odwiedza zbyt wielu ludzi. Mogę spokojnie pomyśleć, bez żadnych przeszkód. W ciszy. Długo się nią nie nacieszyłem, gdyż z oddali już usłyszałem czyjś donośny śmiech. Mało tego. Doskonale znałem tą melodię. Tak śmiał się tylko... ON. Nie, nie, nie. Nie wierzę w to. To tylko wytwór mojej chorej i zmęczonej wyobraźni. To się nie dzieje naprawdę. Muszę coś zrobić. Ukryć się gdzieś. Może za krzakiem? Jaki ja jestem głupi. Nie mogę tego zrobić. Po prostu będę siedział dalej w tej samej pozycji, w jakiej jestem.Głos stawał się coraz bardziej donośniejszy, a mi coraz szybciej krew pulsowała w żyłach. To się nazywa być w niewłaściwym miejscu w niewłaściwej porze. Ale chwila. Co się ze mną kurwa dzieje? Zachowuję się jak jakaś nastolatka, która boi się swojego byłego. Do reszty straciłem rozum. Co jak co, ale do nastolatki to mi akurat daleko. Teraz słyszę nawet kroki. Raz się żyje. Podniosłem głowę, by upewnić się, czy to na pewno Horan. Widziałem jego blond czuprynę, połyskującą w świetle latarni. Zaparło mi dech w piersiach, a moje oczy stały się nienaturalnych rozmiarów. Czas na starcie. Niebieskooki chyba mnie nie zauważył, bo nadal rozmawiał przez swój telefon, co chwilę wybuchając tym dźwięcznym śmiechem. Kiedy był na tyle blisko, by mógł mnie zobaczyć, odezwałem się.
-Hej Niall- niemal szepnąłem, ale byłem pewien, że on i tak mnie usłyszy. Nie myliłem się. Irlandczyk przystanął w pół kroku i spojrzał na mnie, zamierając na chwilę.

-Rob, oddzwonię do ciebie później- rozłączył swoją rozmowę. Kim jest do cholery Rob?!
-Słyszę, że szybko pocieszyłeś się po rozstaniu ze mną- zaśmiałem się kpiąco.
-Przynajmniej nie zdradzałem cię podczas trwania naszego związku- popatrzył na mnie ze złością.
-A niby ja tak robiłem?-wstałem, by być na równi z nim. Nie lubię, kiedy ktoś nade mną góruje, chyba że w łóżku. Wtedy to jest podniecające...
-Och, nie udawaj niewiniątka- żachnął się- Powiedz lepiej co tam u Ally- co on kurwa wymyślił.
-Co ci odbiło Niall? O co ci chodzi z Ally?- już nic z tego nie rozumiem.
-Jak to co? Fajnie było powrócić na stare śmieci? Teraz przerzuciłeś się na kreseczki?- on chyba nie myśli, że....
-Tylko mi nie mów, że zerwałeś ze mną przez to, że rozmawiałem z moją byłą. A na dodatek to była jedna rozmowa, JEDNA i to w twoim towarzystwie!
-Słuchaj Lukas, spieszę się- spuścił wzrok. Czyli to prawda. Cholera nienawidzę, kiedy mówi do mnie po imieniu. Wiem, że wtedy jest na mnie zły.
-Gdzie? Do chłopaka?- chciałem wziąć go pod włos.
-Słuchaj Kenzie. Nie jesteśmy już razem, więc nawet jeśli, to co?- spuściłem wzrok, kiedy spojrzał mi w oczy. Poczułem się jak skarcone dziecko- Nie jesteśmy już razem. Ale dla twojej wiadomości, to spieszę się do pracy- no tak, teraz dopiero zauważyłem gitarę na jego plecach.
-Pracujesz?- wprawiło mnie to w zdumienie.
-Tak. Nila ci nic nie mówiła? Załatwiła mi pracę w "Times".
-Ta, coś wspominała- nie chciałem mu oświadczać, że unikam przyjaciółki jak ognia.
-A tak właściwie, to co tutaj robisz? Czekasz na kogoś?
-Wracam z pracy i musiałem trochę odpocząć- zmieszałem się.
-Człowieku jesteś osobistym trenerem. Wysiłek ci chyba nie straszny- zaśmiał się... Ale nie był to wymuszony śmiech, tylko szczery. Może jest jeszcze jakaś szansa.
-Taa. Wiesz, nawet najlepsi potrzebują przerwy- potarłem wierzchem dłoni kark ze zdenerwowania.
-Mhm. Może w takim razie pójdziesz ze mną do klubu. Ja dam swój mini koncert, a ty się napijesz, co ty na to?- podał propozycję, której na pewno bym się nie spodziewał.
-A co na to twój chłopak. Chyba nie będzie zadowolony, kiedy się dowie...
-Nie mam chłopaka, Kenzie. To co idziesz?- unikał tego tematu.
-Jasne. Ale nie obiecuję, że nie będziesz mnie musiał stamtąd wynosić. Ostatnio jestem trochę przemęczony i nie wiem jak mój organizm zareaguje na chociażby najmniejszą dawkę alkoholu- kierowaliśmy się już w stronę promenady.
-Chcesz mi powiedzieć, że Lukas McKenzie będzie pijany? No nie! Nie mogę tego przegapić!
-Tak, tak. Śmiej się. Ty mnie jeszcze nigdy nie niosłeś do domu, za to jak chcesz, mogę ci przypomnieć kilka razy, kiedy to ja....
-Dobra, nie kończ- przerwał mi- Obiecuję, że się tobą zaopiekuję- puścił mi oczko. Resztę drogi przemilczeliśmy, ale atmosfera i tak była mniej napięta niż na początku naszego przypadkowego spotkania. Kiedy weszliśmy do klubu zająłem miejsce przy barze. Nie miałem nastroju do picia. Poza tym, chciałem później porozmawiać jeszcze z Niallem, a wiem, że pijanego nie wziąłby mnie na poważnie. Zamówiłem zwykłą wodę. Już po chwili mogłem sie rozkoszować cudownym głosem Nialla i dźwięków wydobywających się z jego gitary. Wciąż nie mogę uwierzyć w to, jaki jest zdolny. To coś niesamowitego. Ma anielski głos, którego słuchać mogę cały czas. Niestety ktoś mi przerwał.
-Kenzie?!- cholera. To Nila- Kurwa jego jebana mać. Ty parówko żydowska! Czemu nie odbierasz telefonu, ani nie odpisujesz na wiadomości? Wiesz, jak się o ciebie martwiłyśmy z Nelle. Ty skurwysynu, żeby mi to  ostatni raz było!- nie zdążyłem się zorientować, kiedy, ale już stała przy mnie i mnie przytulała- Nigdy więcej tak nie rób Lukas- szepnęła i poczułem na mojej szyi ciepłą ciecz. Nila rzadko kiedy płacze. Byłem na siebie wściekły, że to ja wywołałem jej łzy.
-Przepraszam Nil. Musiałem sam to przemyśleć- westchnąłem, przyciskając ją do siebie mocniej.
-Mogłeś to napisać w sms'ie. Zrozumiałybyśmy. Nienawidzę cię za to- pociągnęła nosem i oderwała się ode mnie- Masz natychmiast napisać do Quinn!- zarządziła i wróciła z powrotem za bar, ale i tak patrzyła na mnie z troską, kiedy pisałem do mojej przyjaciółki- Co cię tutaj sprowadza. I w ogóle dlaczego niedźwiedź wyszedł z nory- zaśmiała się perliście. Taką ją wolę- uśmiechniętą.
-Emmm... spotkałem Nialla i przyszedłem z nim...
-Ale wy przecież nie jesteście razem- czyli już wie.
-Tak. Stwierdzam, że znasz historię- posłałem jej słaby uśmiech. Przecież jedna rozmowa nie sprawia, że między mną a nim jest kolorowo.
-Nie. Wiem tylko o rozstaniu. A ty znasz dokładny powód czy raczej nieuzasadnione?- uniosła brew.
-Wtedy wcisnął mi jakąś bajkę. A po dzisiejszej rozmowie wyszło, że chodziło o moją byłą.
- O Ally? A co ona ma  z tym wspólnego? Tylko mi nie mów, że zdradziłeś Horana, bo jeśli tak, to radzę już uciekać, ratować swoje genitalia- spojrzała na mnie srogo.
-Pojebało cię? Spotkałem ją raz na ulicy,kiedy szedłem z Niallem i mnie zaczepiła. Ale nic więcej. Wiesz, że on dla mnie dużo znaczy. Zresztą nieważne. I tak już po wszystkim.
-Hej nie spinaj. Pogadaj z nim jeszcze dzisiaj. Chcesz coś mocniejszego na odwagę?- pokiwałem przecząco głową- Podmienili cię? Co zrobili z moim szczęśliwy Kenziem?
-Pogrzebali jego duszę imprezowicza i zmienili na pracoholika- podsumowałem smutno.
-Head up sunshine- ten tekst mógł należeć tylko do jednej osoby...
-Nelle- rzuciłem się na szyję przyjaciółce- Co ty tu robisz? Hej Lou.
-Musiałam zobaczyć, czy jeszcze żyjesz. W końcu prawie dwa tygodnie nie dawałeś znaku życia- poczochrałą mnie po włosach.
-Wracam do pracy- Nila puściła nam oczko i odwróciła się do klienta.
-Dzisiaj chyba wraca moja nadzieja na lepsze jutro-  opowiedziałem Nelle mój plan rozmowy z Niallem, a ona pomogła mi go dopracować. Zeszło nam dosyć długo, bo w końcu blondyn zszedł ze sceny i podszedł do nas. Nila od razu podała mu szklankę wody, a on jej podziękował. Zaproponowałem mu, że go odprowadzę. Zgodził się. Na zewnątrz już zaczynało się przejaśniać. Było koło czwartej nad ranem. Szliśmy powoli i w ciszy. Po chwili złapałem go za rękę. Wydawał się być zszokowany, ale nie zdążył nic powiedzieć, bo zacząłem ciągnąć go w stronę placu zabaw, by usiąść na huśtawkach. Nie wiedziałem, jak zacząć,a  niebieskooki patrzył na mnie w zniecierpliwieniu.
-Niall, dlaczego właściwie to zrobiłeś?- zacząłem.
-Nie rozumiem...
-Co zrobiłem źle, że mnie zostawiłeś?
-Kenzie, ja... zrobiłem to dla ciebie- wpatrywał się w swoje dłonie.
-Jak dla mnie.
-Przy mnie się marnowałeś.
-Człowieku. Nie widziałeś mnie od czasu naszego zerwania. Popatrz na mnie- podniósł głowę, palce trzymałem pod moimi oczami- Widzisz te sińce? Są tu już od dawna. Nie mogę spać, bo myślę, dlaczego mnie zostawiłeś. Nie mam za dużo czasu przeznaczonego na odpoczynek bo pracuję od otwarcia do zamknięcia. Wiesz dlaczego? Bo wtedy się nie zadręczam. Nie wiedziałem, co zrobiłem źle. Czym zawiniłem. Nie potrafię bez ciebie funkcjonować. Jeśli jednak powiesz mi, że naprawdę mnie nie chcesz- cały czas patrzyłem w jego oczy- Nie będę myślał. A przynajmniej się postaram, chociaż nie wiem, z jakim skutkiem- w końcu przestałem mówić i czekałem na jego reakcję. Po dość długiej chwili oczekiwania na jego odpowiedź, zrezygnowałem. Wstałem i już chciałem odejść, kiedy chwycił mnie za nadgarstek i z powrotem posadził na huśtawce.
-Sądziłem, że ci nie wystarczam. Wiesz, mam niską samoocenę, a kiedy zobaczyłem tamtą dziewczynę i twój uśmiech... chciałem jej ciebie odstąpić. Po co ci jakiś marny Irlandczyk? Mogłeś mieć piękną dziewczynę. Ja tylko cię blokowałem. Postanowiłem więc zostawić cię w spokoju.
-O czym ty mówisz? Nie zauważasz mojego uśmiechu, kiedy jestem z tobą? Niall. Dla mnie to już nie jest zwykły związek. Zwykłe widywanie się od niechcenia. Mógłbym z tobą być dzień i noc, a jeszcze by mi się nie znudziło i wątpię, by kiedykolwiek tak się stało. Jesteś moim prywatnym słońcem. Popatrz- wskazałem dłonią niebo, na które właśnie wschodziła pomarańczowa kula- Właśnie teraz, kiedy jesteś obok mnie, czuję, jak zaczyna się przejaśniać. Daj nam szansę, abym codziennie jak się budzę, mógł myśleć, że mam dla kogo wstać, dla mojego małego słońca- po jego policzkach pociekły łzy.
-Chodź tu- podszedłem do niego od tyłu i się nachyliłem.

Jednocześnie przytuliłem go i złączyłem nasze usta w pocałunku, którego od tak dawna mi brakowało.
-Ty też jesteś dla mnie ważny- wyszeptał w moje usta. To było dla mnie najlepsze rozpoczęcie dnia w życiu. Chyba właśnie polubiłem wschody słońca. A to wszystko dzięki Niemu...






*Perspektywa Louis'ego*
Cieszyłem się z tego, że Nelle się u mnie chwilowo "ukrywa". Chyba jak każdy facet lubię przychodzić do domu, jak czeka na mnie ciepły obiadek, nie? Nie przeszkadza mi to, że śpi ze mną w łóżku, ale komu by przeszkadzała piękna dziewczyna  w nocy. Jednak mieszkanie "razem jest troszkę  irytujące. Janelle ukrywa się po całości. Nie wychodzi w ogóle z mojego mieszkania, co wiąże się z ty, że ja muszę robić zakupy, wliczając w to kupowanie jej papierosów. Teraz pani z osiedlowego myśli, że jestem jakimś nałogowcem. Przynajmniej już mnie zapamiętała i nie muszę za każdym razem, kiedy kupuję alkohol wyciągać ID. Wyłączyłem nieznośny budzik. Kolejnym minusem było wstawanie, kiedy osoba obok ciebie mogła dopiero przewrócić się na drugi bok. To nie motywowało. Ale w końcu mnie nie utrzymują rodzice i muszę zarabiać sam. Zabawne jest to, że rodzice Quinn sądzą, że ona naprawdę pojechała do dziadków, o czym świadczy wiadomość od nich, która głosiła, że przelali jej na konto trochę środków, żeby mogła poszaleć w Waszyngtonie. Pewnie nie dowiedzą się prawdy, ale to nie moja sprawa. W samych majtkach przeszedłem do kuchni i zacząłem robić sobie coś do picia, by później pójść pod prysznic.

 Właśnie piłem napój, kiedy do kuchni weszła zaspana dziewczyna.
-Ja tego nie rozumiem- mamrotała.
-Czego znowu Nelle?- westchnąłem. Czasami jej przemyślenia potrafiły być tak głupie.
-Cały czas siedzisz w biurze, a jesteś bardziej opalony ode mnie.
-Gdybyś wychodziła również za dnia, to też by cię słonko złapało. Ale nie... Ty prowadzisz nocny tryb życia.
-Przynajmniej w nocy nie zauważą mnie moi rodzice- założyła ręce na piersi.
-Kiedy zamierzasz do nich wrócić?
-Już ci się znudziłam?
-Jedyne co mi się znudziło, to kupowanie ci fajek. Mogłabyś przestać palić.
- Dobre obiady są?- cholera, wzięła mnie pod włos- Też sądzę, że temat skończony- bez słowa wyminąłem ją i poszedłem się wykąpać. Janelle potrafi być bardzo wkurzająca. Nie wnikam w jej życie intymne, aczkolwiek się o nie obawiam. Nie mam siły by kontrolować ją na imprezach. Rano wstaję wcześnie i muszę być w pracy, wieczorem marzę tylko o łóżku, tymczasem ona wychodzi. Nie wiem, dlaczego ale nie ufam jej w pełni. Ostatnio wróciła do domu nad samym ranem. Okej, nie mam nic przeciwko, tylko że przyprowadził ją jakiś koleś, bo sama zainteresowana nie była w stanie, aby dojść do domu. Nie mogę jej przecież powiedzieć: "Zostań w domu". Nie jestem jej rodzicem. Jest jeszcze młoda, a w takim stanie nie trudno byłoby ją wykorzystać. Nie mogę narzekać, bo Nelle to cudowna dziewczyna, szkoda, żeby się zmarnowała, albo żeby ktoś ją wykorzystał w jej chwili słabości. Nie pozostało mi wiele czasu do wyjścia. Dokończyłem szybko moją kąpiel i nawet nie kłopocząc się z oznajmianiem mojej współlokatorce, wyszedłem do pracy. Cudownie. Kolejne  8 godzin wysłuchiwania i wyciągania z ludzi ich własnych, pogmatwanych historii. Jupi.... Już się nie mogę doczekać. Bez kilku kaw się nie obędzie. Przypomni mi ktoś, dlaczego wybrałem taki zawód? Ah tak... Rodzice: "Lou, idź na psychologię. To dobrze opłacalne. Zobaczysz, to twój zawód. Będziesz szczęśliwy". Później, kiedy uczęszczałem na studia, zapisałem sobie w kalendarzu, aby nie słuchać rodziców. I tak oto wylądowałem w New Jersey. Czy narzekam? Nie. Tutaj praktycznie żadna dziewczyna nie może się oprzeć mojemu brytyjskiemu akcentowi, przez co nie narzekam na niepowodzenie. W Anglii taki akcent to codzienność i nikt się nim nie zachwyca. Szczerze mówiąc to nie wiem, co jest w nim takiego "podniecającego". Francuzi, oni to dopiero mają akcent i język, a zwłaszcza śliczne Francuzki.... Koniec Louis. Skup się na drodze, bo jeszcze spowodujesz jakiś wypadek. Po kilku chwilach byłem już na miejscu. Nie żebym nie lubił swojej pracy, ale słuchanie czyichś problemów bywa uciążliwe. Po kilku takich sesjach moja głowa pęka w szwach. Nie polecam nikomu. To prawda, jest opłacalna, można to stwierdzić po tym, że jeżdżę porsche, w którym już zdążyłem zmienić kierownicę na lewą stronę, co nie jest tanie, ale na pewno wygodniejsze przy prawostronnym ruchu ulicznym. Dobrze, że Pam dała sobie w końcu spokój w podrywaniu mnie. To było dziwne. Czy związków w firmie nie zabrania etyka? Najwyraźniej ta dziewczyna nie jest z nią zapoznana. Było minęło. Nie ma co rozpamiętywać. Zabawne jest to, jak niektóre z moich pacjentek próbują oderwać moją uwagę od pracy i zaczynają ze mną flirtować. Muszę się wtedy mocno powstrzymywać, żeby nie zacząć się śmiać, co nie jest łatwe. Relacja lekarz- pacjent również nie jest etyczna, obojętne czy jesteś pediatrą, psychiatrą, psychologiem, albo laryngologiem. Nie i już. Praca to praca, a nie biuro matrymonialne. Nie mam jeszcze co narzekać. To dopiero moje pierwsze lata w branży. Ciekawe, co powiem za kilka lat, o ile sam nie będę musiał mieć prywatnych sesji. Dzisiaj nie mam najlepszego humoru, więc może zostanę w pracy i nie będę wracał do domu. Bardzo lubię swoje mieszkanie i Janelle oczywiście też, ale zdecydowanie wolę nie widywać jej codziennie w takim stanie, w jakim muszę. Kiedy wychodzi z domu, jest ładnie ubrana, umalowana i... trzeźwa. Tak, tego słowa mi brakowało. Jednak kiedy wraca, hm to cóż. Zdarza jej się wrócić w jednym bucie, z rozdartymi dżinsami, spływającym makijażu i prześmierdniętą alkoholem i papierosami, ah no i potem oczywiście. To jest męczące. Żal mi patrzeć na tak młodą dziewczynę, która się już marnuje. Chciałem z nią porozmawiać. W końcu mam w tym wprawę. Ale w tym jest ten ambaras, żeby dwoje chciało naraz. A ona nie chce. Nie przywiążę jej przecież do krzesła, nie zaknebluję i nie każę słuchać. To nie na tym polega. Boję się o nią. Rozmawiałem nawet z Nil, a wczoraj nawet z Kenziem. Jak się okazało, chłopak żyje i jest możliwość, aby przywrócić mu sens życia, ale to już działka Horana. Życzę im jak najlepiej. Wracając... Przyjaciele Quinn nie są również zachwyceni i wielokrotnie jej to wypominają, ale ona nie da sobie przemówić do rozsądku. No tak. Nawet do mądrości trzeba dorosnąć. Ani się obejrzałem, a już mogę wychodzić do domu. Aczkolwiek ta kozetka nie wygląda na niewygodną. Może by tak... Ogarnij się Tomlinson! Masz mieszkanie, a tam o wiele wygodniejsze łóżko "i irytującą mieszkankę" dodała moja podświadomość. Trudno. Muszę postawić Nelle ultimatum. Zależy mi na niej, ale muszę ją przywrócić do porządku. Z tą bojową myślą wracałem do domu. Wchodząc do mieszkania jak zwykle powitały mnie piękne zapachy, z którymi zapewne już mogę się pożegnać po burzy, jaką zamierzam wywołać. Ściągnąłem buty i zamaszystym krokiem wszedłem do kuchni. Nikogo tam nie zastałem, więc skierowałem się do salonu. W progu zatrzymałem się oniemiały. Na środku pomieszczenia stała Nelle w sukience, "niezwykle krótkiej" dopowiedział mój mózg. Kiedy mnie zobaczyła uśmiechnęła się delikatnie.
-Hej- mruknęła nieśmiało.
-Wow. Do którego klubu się tak wystroiłaś?- nie mogłem powstrzymać się od uszczypliwego komentarza.
-Nigdzie dzisiaj nie wychodzę- spuściła głowę.
-Cóż za zmiana. Już ci się środki na alkohol skończyły?- nie wiem czemu, ale nie potrafiłem powstrzymać mojego ciętego języka.
-Nie...
-Więc skąd ta zmiana- uniosłem brwi. Dziewczyna powoli podniosła głowę i wzięła głęboki oddech, jakby chciała się uspokoić. Posłałem jej ponaglające spojrzenie i zaczęła mówić, a właściwie to się jąkać.
-Ja... um, chciałam cię przeprosić i... podziękować. Wiem, że jestem trudna.... to znaczy... ugh, sprawiam problemy... na zbyt dużo sobie pozwalam... zwłaszcza, kiedy nie powinnam. Wykorzystałam cię Lou. Ciebie i twoje mieszkanie...
-Chyba nie otworzyłaś tutaj domu publicznego?!
-Nie! Nie, no co ty... chodzi mi o to, że chowam się u ciebie. Do tego każę ci kupować mi alkohol i fajki. Podziwiam cię za cierpliwość. Już dawno powinieneś mnie wykopać i w ogóle. Dzisiaj po kolacji wracam do domu. Nie będę ci już więcej sprawiać kłopotu.
-Nelle... Przyznam ci rację. Czasami mnie denerwowałaś. Nie mogę pojąć, dlaczego tak imprezujesz... Rozumiem, młodość, ale jeszcze masz na to wszystko czas. Nie przeszkadza mi twoja obecność tutaj, gdybyś tylko nie wychodziła co wieczór. Po prostu się o ciebie martwię. Możesz zostać ile chcesz, to nie problem, ale przystopuj, proszę cię. To się źle skończy, jeśli nie przestaniesz. A teraz chodź- złapałem ją za rękę- Jestem strasznie głodny- uśmiechnąłem się i pociągnąłem ją do stołu.
 -Lou- zatrzymała mnie- Dziękuje- przybliżyła się i złożyła na moich ustach delikatny pocałunek, który całkowicie mnie zaskoczył. Po chwili już siedziała przy stole i nakładała jedzenie na talerze. Cały wieczór spędziliśmy bardzo miło, pijąc wino, oglądając filmy i śmiejąc się na całego. Co mnie zadowoliło, Janelle ani razu nie wyszła zapalić. Możliwe, że po prostu nie miała papierosów, ale nawet gdyby, to nie prosiła mnie o ich kupno. To był zdecydowanie najmilej spędzony z nią czas, odkąd zaczęła się u mnie "ukrywać".
______________________________________________
Proszę państwa mamy już maj! A z majem zawitały 4 tys. wyświetleń, z czego jestem niesamowicie dumna! Dziękuję Wam wszystkim bardzo i znowu przepraszam, za czas oczekiwania ( o ile ktoś czekał ;>). Za komentarze również dziękuję serdecznie. Życzę udanej majówki, bo jeszcze trochę tego weekendy nam zostało przecież ;) Ah, tak. Chciałam dodać zdjęcie Nelle w sukience, ale nie miałam go na dysku i nie chciało mi się ściągnąć. Osobiście nie lubię linków w tekście, bo lepiej,kiedy zdjęcie jest już załadowane, ale mówi się trudno ;x Zapraszam również na mój drugi blog :D
Żegnam się z Wami~Lady Morfine <3